picap

كسي ديگر نمي كوبد در اين خانه متروكه ويران را

كسي ديگر نمي پرسد چرا تنهاي تنهايم

ومن شمع مي سوزم و ديگر هيچ چيز از من نمي ماند

و من گريان ونالانم و من تنهاي تنهايم

درون كلبه ي خاموش خويش اما

كسي حال من غمگين نمي پرسد

و من درياي پر اشكم كه توفاني به دل دارم

درون سينه ي پرجوش خويش اما

كسي حال من تنها نمي پرسد

و من چون تك درخت زرد پاييزم

كه هر دم با نسيمي ميشود برگي جدا از او

و ديگر هيچي از من نمي ماند

نميشـه دل به هركس داد / نميشـه از نفس افتاد 

پرنده با پر بستـه ، نميشه از قفس آزاد

نميشه شب به شب خوابيد ،  فقط كابوس وحشت ديد

نميشه در سكوت خود ، صداي گريه رو نشنيد

نميشه غرق در غم بود ، ولي از گريه رو گردوند

نميشه تا ته آواز ، فقط از ترس فردا خوند

گلـوي ساز دلتنگي ،  پر از فرياد خاموشه

دوباره سر بده هق هق ،  بذار دست صدا رو شه

نميشه دل به هر كس داد / نميشه دل به هر كس بست

نميشه رفت و راهي شد ،  رسيد اما به يك بن بست

چه رسم ناهماهنگي ، هميشه رسم تقديره

نميشه بود و عاشق بود ، واسه عاشق شدن ديره . . .

دنياي اين روزاي من هم قد تن پوشم شده

اينقدر دورم از تو كه دنيا فراموشم شده

دنياي اين روزاي من درگير تنهايي شده

تنها مدارا مي كنيم دنيا عجب جايي شده

 * * *

هر شب تو روياي خودم آغوشتو تن ميكنم

آينده ي اين خونه رو با شمع روشن ميكنم

* * * 

در حسرت فرداي تو تقويمو پر مي كنم

هر روز اين تنهايي رو فردا تصور ميكنم

هم سنگ اين روزاي من تنها شبم تاريك نيست

اينجا به جز دوري تو چيزي به من نزديك نيست

بي دل و خسته در اين شهرم و دلداري نيست

غم دل با كه توان گفت كه غمخواري نيست

شب به بالين من خسته به غير از غم دوست

زآشنايان كهن يار و پرستاري نيست

يا رب اين شهر چه شهري است كه صد يوسف دل

به كلافي بفروشيم و خريداري نيست

فكر بهبود خود اي دل بكن از جاي دگر

كاندر اين شهر طبيب دل بيماري نيست

سوختم باران بزن شايد تو خاموشم كني
شايد امشب سوزش اين زخم ها را كم كني
آه باران من سراپاي وجودم آتش است پس بزن باران بزن شايد تو خاموشم كني