picap

قطره قطره اگر چه آب شديـم

ابـر بوديـم و آفـتاب شديـم

ساخت ما را همو كه مي پنداشت

به يكي جرعه اش خراب شديم

هي مترسك كلاه را بردار

مـا كلاغـان دگر عقاب شديم

ما از آن سودن و نياسودن

سنگ زيرين آسياب شديم

گوش كـن ما خروش و خشم تو را

همچنان كـوه بازتاب شديم

اينك اين تو كه چهره مي پوشي

اينك اين ما كه بي نقاب شديم

مـا كه اي زندگي به خاموشي

هــر سوال تو را جواب شديم

ديگر از جان ما چه مي خواهي ؟

ما كه با مرگ بي حساب شديم

(محمدعلي بهمني)

قلب تو پناه مهر پاك منست

وين سينه پناه مهرباني تو

اي شاخه ي سبز مهر خسته مباد

گلهاي سپيد شدماني تو

از بوي بنفشگان گيسوي تو

پرواز پرستوان سركش ياد

پرواي شكيب آهوان گريز

سرشاري تك و ميگساري باد

تو آينه ي سپيد بخت مني

مهر تو گواه بختياري من

اي بي تو يگانه غمگساري من

با ياد مني و يادگار مني

افسانه مهري اي به ياد تو ياد

اي سينه پناه جاودان تو باد

(م . آزاد)

تنها رد پاي من مي‌ماند!

گرد و غبار جاده گلويم را نوازش مي‌دهد

همه مرا ترك كرده‌اند ، جز غرور!

اعتماد مي‌كنم تا تنها خشنوديم باشد

و جاده عروس من مي‌شود

هر چه دوست داشتيد، مرا صدا كنيد

آواره ، دربه‌در ، مانند آينه‌اي شكسته!!

به تنهايي عادت مي‌كنم

روي خاك نقاشي مي‌كشم، با ستارگان بازي

با حرف‌هاي ذهنم، شب را به صبح مي‌رسانم

و اين‌بار با خودم هستم، از هيچ‌كس تقاضا نمي‌كنم!

بر روي سنگ قبرم ، حكاكي كنيد

جسمي در خاك خفته ، و روحي در حال پرسه زدن

و ياد‌داشت برمي‌دارم

من از آسمان سخت نوميدم اي دوست

نوميد نوميد !

مي داني ؟

اينجا نباريده ديري ست ، باران

نتابيده خورشيد

نروييده ديگر نهالي

زمين پوك و خالي ست

نه از بوته ي خشك خاري پناهي

نه بكشت زاري گواه از شياري

من از آسمان سخت نوميدم ، آري !

بر اين دشت خاموش درياد داري ؟

چه گل هاي نازان پاكي

چه آزاد سروي ، چه تاكي !

چه بادي ، كه سرمست ...

چه بيدي ، كه بي تاب

چه آهوي مستي كه در بيشه ي خواب

چه خوابــي !

بر اين دشت خاموش ، در ياد دارم

كه مرغان سرود سفر ساز كردند

هوا سخت تاريك و نامهربان شد

تو گفتي كه فريادي از دشت بر آسمان شد

پس آن گاه ، در ياد دارم ، خزان شد

چه گل ها كه بر خاك عريان فرو ريخت !

چه گل ها كه غمناك ، برخاك !

نه از سرو ديگر نشان ماند ، نز تاك ديگر

نه از آسمان شكوهنده ي پاك ...

ديگر من از آسمان سخت نوميد

نوميـد نوميـدم اي دوسـت

سلام اي غرابت تنهائي

اتاق را به تو تسليم مي كنم

چرا كه ابرهاي تيره هميشه

پيغمبران آيه هاي تازة تطهيرند

و در شهادت يك شمع

راز منوري است كه آنرا

آن آخرين و آن كشيده ترين شعله خوب مي داند

زندگي كردم و فهميدم كه هميشه مردن پايان نفس نيست

گاه برايت لمس مرگيست در عين هر لحظه بودنت

تجربه ي تلخيست به كرات با وجود گرمي نفس هايت

پايانيست براي روحي خسته با وجود تپش عادت گونه ي قلبت

كه هر لحظه زيستن جنگيست براي هيچ با وجود نبض بي وقفه ي رگهايت

به آنجا مي رسي كه روز و شبت انتظاريست بدون خيال پايان

روزهايت در ديار غريبگان ، سرگرداني خسته به دنبال نواي آشنايي

شب هايت سراسر ظلمتي نا اميد از آفتاب و محكوم به بيداري

ديروزي گذشت با آرزوي نبودن امروزي كه مي رود بدون اشتياق فردايي

من زندگي نكردم و فهميدم مي شود نبود و نفس كشيد

(ستاره)

گاهي مثل خودكارِ بي ميلم

رگه رگه مي شود احساسم در بيان تو

اما نيشگون مورچه هاي گرسنه يادم مي اندازد

كه زنده ام هنوز و دلم تو را به خاطر دارد

حتي اگر حافظه ام خود را به آلزايمر بزند

وقتي تو با من نيستي از من چه مي ماند

از من جز اين هر لحظه فرسودن چه مي ماند

از من چه مي ماند جز اين تكرار پي در پي

تكرار من در من مگر از من چه مي ماند

غير از خيالي خسته از آوار تنهايي

غير از غباري بر لباس تن چه مي ماند

از روزهاي دير بي فردا كه مي آيد

از لحظه هاي رفته روشن چه مي ماند

از من اگر كوهم اگر خورشيد اگر دريا

بي تو ميان قاب پيراهن چه مي ماند

بي تو چه فرقي ميكند دنياي تنها را

غير از غبار و آدم و آ هن چه مي ماند

وقتي تو با من نيستي از من كه مي پرسد

از شعر و شاعر جز شب و شيون چه مي ماند